Ta krótka opowiastka, choć osadzona w realiach poważnej pracy stacji badawczej, posiada spory urok, którym bawi kolejne pokolenia swoich małych czytelników. Wszystko to za sprawą wzbudzających sympatię głównych bohaterów opowiadania - pingwinów Adeli, które nie były zbyt chętne, by ułatwiać naukowcom ich pracę. Opisywane tu zwierzęta są prawdziwym stadem, a nie bajkowymi bohaterami, jednak wzbudzają równie wielką sympatię. Mali czytelnicy mają okazję przekonać się, że w tych pociesznych zwierzętach drzemią spryt i inwencja, dzięki którym są w stanie wspólnie pokonywać budowane przez człowieka przeszkody. Zawarta tu opowieść jest jednocześnie zabawna i pouczająca. Tytułowa zagroda to zbudowany przez polarników rodzaj pozbawionego dachu igloo, czyli przestrzeni zamkniętej bryłami lodu. Pomysł wzniesienia takiej niezwykłej klatki wynikał z chęci zatrzymania w jednym miejscu pingwinów, którymi zajmowali się naukowcy. Chcieli oni utrzymać pod kontrolą ptaki, aby oznaczyć je za pomocą specjalnych obrączek i namalowaniu na zwierzęcych grzbietach kolorowych pasów. Wszystkie te wysiłki miały służyć celom badawczym - by pingwiny należące do tego konkretnego stada można było rozpoznać, gdy już opuszczą okolice stacji. Umowne oznaczenia miały pomóc zidentyfikować stado badaczom stacjonującym w innych rejonach Antarktydy oraz rybakom pracującym nieopodal lodowego kontynentu i również pomagającym ustalać dane badawcze polarnikom. Nadrzędną misją badaczy było odtworzenie całej trasy rocznej migracji tych konkretnych pingwinów. Zamiar jednak łatwiej było zaplanować, niż wykonać. Z trudem złapane i zamknięte w zagrodzie ptaki w jakiś magiczny sposób zniknęły ze swojego lodowego kojca - wszystkie, oprócz jednego. Schwytane ponownie i otoczone wyższą barierą, znów przez noc zniknęły z kojca, pozostawiając w zagrodzie dwóch przedstawicieli stada. Co wykazał ten niezamierzony eksperyment?